Seizoen – Kerst – Memory Ornamentjes 1-31 (20-26)

Achter ieder borduurwerk zit een verhaal, achter de Vier Seizoenen patronen een beleving.

‘Arbor Amicorum (Vriendenboom)’
Cecile

Op een kwade dag eind juni 2016 kreeg ik het te horen. Mijn doodvonnis. Dacht ik.

Ik lag op de uitslaapkamer in het Antoniusziekenhuis in Sneek en ik was net wakker geworden na een inwendig onderzoek. Zes weken en een heleboel angst en tranen later werd ik geopereerd en verwijderde de chirurg het kankergezwel. Er waren nog een paar piepkleine uitzaaiingen achtergebleven, maar die zouden wel verdwijnen door de chemokuur die zou volgen als de wond weer genezen was. In oktober begonnen de chemokuren. Zes maal een kuur van twee weken en een herstelweek tussen iedere kuur. Die herstelweek na zo’n kuur was wél nodig, want oh… wat was ik ziek van dat gif. Manlief had het er maar druk mee.

Dagelijks kwam er tweemaal bezoek: ‘s morgens en ‘s middags. Een familielid, een vriend of vriendin, een buur. En allemaal bleven ze hooguit een halfuurtje. Dat was goed, want na zo’n bezoekje was ik verschrikkelijk moe.

Tijdens die herstelweken ging het geleidelijk aan beter. De eerste twee dagen knapte ik zienderogen op en de derde dag huppelde ik alweer vrolijk rond, voor zover dat natuurlijk mogelijk was. En in één zo’n herstelweek besefte ik hoe fijn het is om zoveel lieve mensen om je heen te hebben.

De dierbare bezoekjes waren kort. Veel te kort. Eigenlijk wilde ik de bezoekers veel langer om me heen hebben. Hoe moest ik dat oplossen…?

Ik besloot kussentjes te gaan maken. Kussentjes met de namen van mensen die mij lief waren. In mijn werkkamer vond ik een lap ongebleekt linnen en zocht ik wat kleuren borduurgaren bij elkaar. Voor de voorkant van de kussentjes bedacht ik een grote sierletter met daarachter in kleine stiksteekjes de rest van de naam. Op de achterkant kon dan een leuk klein borduurtje komen. Hiervoor tekende ik een paar kaarsen met kandelaars en een Franse lelie. Ik ging aan de slag. Tijdens het borduren van de naam mijmerde ik over alle mooie en lieve dingen die maakten dat ik hem of haar zo’n fijn mens vind.

Op mijn goede dagen borduurde ik een kussentje per dag. Onderaan bevestigde ik een kwastje dat ik van XX-garen had gefabriekt, en om de kussentjes op te hangen kocht ik op internet een aantal oorhangertjes, die ik aan de bovenkant van de kussentjes bevestigde. Nu kon ik ze ophangen.

Maarreh… waar moest ik ze aan ophangen?

Manlief wist het: in een doos op zolder lag de kleine kerstboom die in de kerstperiode altijd op een kastje in zijn kantoor stond. Het boompje was precies goed van formaat. We vonden een plekje in de hoek van de kamer, we vouwden de takken uit en we hingen de kussentjes erin. Nu was het geen kerstboom meer, het was nu een vriendenboom. Een Arbor Amicorum. Tijdens de herstelweken heb ik ongeveer twintig kussentjes gemaakt en in de periode na mijn ziekte heb ik er nog eens twintig gemaakt. Ze hangen nog steeds allemaal te pronken in de boom, die kussentjes. Het hele jaar door. En manlief, mijn kinderen, kleinkinderen, broers, zussen, vrienden, vriendinnen, en lieve buurtjes zijn en blijven bij me in de vorm van een kussentje. Altijd!

En ik? Ik blijf ook nog even!

Cecile