Nieuw Borduurverhaal 2 ‘Richelieu’

Door Cecile Groot

In dit borduurwerk vind ik deze kleuren het allermooist:

Mijn man is echt een lieverd. Ik kan me geen betere echtgenoot wensen. Maarrr…hij heeft één bijzonder storende eigenschap!

Als we in de auto zitten, gaat hij, als hij wil inhalen, precies ééntiende van een seconde later naar de linkerrijbaan dan ík zou doen en dat vind ik heel vervelend! Ik schrik en geef dan pardoes een gilletje. Niet hard, maar wel precies hard genoeg om hém even aan het schrikken te maken. Tja… en zijn reactie is niet altijd even leuk.

Ik beken dan ook maar meteen dat ik ook een slechte eigenschap heb: ik rijd mee! En dát is dan weer bijzonder storend voor mijn man.

Toen we nog dagelijks samen op en neer tussen Woudsend en Amsterdam reden, was er vaak zo’n ruziemomentje vanwege dat ‘meerijden’, totdat we er iets op vonden. We verdeelden de taken: mijn man ging zich bezighouden met autorijden, de weg, het verkeer en alles wat daar verder nog bij komt kijken en ik… ik ging borduren! In de auto! Geen kruissteek, want dat is te lastig, al die kruisjes op linnen uittellen enzo. Richelieu echter, bleek heel goed te lukken bij een constante snelheid van –toen nog- 120 km per uur. Gewoon een lapje wit katoen van de Sikkens, vlieseline erachter, patroon erop getekend met een balpen, wat wit borduurgaren, naald met scherpe punt en gáán met die banaan! Méters festonsteekjes heb ik in die dagen geborduurd.

Wauw… en dat ultieme genot om stukjes stof weg te mogen knippen als je ’s avonds weer thuis was en vooral als je onder een spijltje door mocht knippen…

Ik heb heel wat kleedjes gemaakt op de A6 tussen Woudsend en Amsterdam en, buiten het feit dat ze nu heel gezellig hier thuis op de diverse tafels liggen, hebben ze de sfeer in de auto tijdens die vele forens-uurtjes aanzienlijk verbeterd! Echt waar!

Liefs, Cecile ❤️